[χρόνος ανάγνωσης 2 λεπτά και 12 δευτ.]
Της Μαρίας Ευστρατίου
Το Σύνταγμά μας μεριμνά και προνοεί με τρόπο κατηγορηματικό και απόλυτο (expressis verbis) για τον σεβασμό και την προστασία της ανθρώπινης ζωής και υγείας, βλέπε:
• Άρθρο 2§1 Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
• Άρθρο 5§2 Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους…..
• Άρθρο 5§5 Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας….
• Άρθρο 21§3 Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών……..
Με αφορμή την πρόσφατη δικαιολογημένη αναστάτωση που έχει προκληθεί στις ομοσπονδίες ασθενών και όχι μόνο εξαιτίας δημόσιας τοποθέτησης γιατρού για πρακτικές cost effectiveness στις δαπάνες του Εθνικού Συστήματος Υγείας για καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω την αντίδρασή μου. Όχι γιατί δεν αντέδρασαν έγκαιρα και εμπεριστατωμένα οι Ομοσπονδίες Ασθενών Ελλάδος, κάθε άλλο, ούτε γιατί θα δηλώσω ή θα περιγράψω κάτι που δεν έχει βιώσει κανένας άλλος, αντιδρώ γιατί με τρόμαξε αυτή η μη ανθρωποκεντρική ανάλυση που έγινε από έναν γιατρό και είναι μία ευκαιρία να μοιραστώ σε ανθρώπινο επίπεδο τις σκέψεις μου.
Πονάει το σώμα αλλά κυρίως πονάει η ψυχή ενός ανθρώπου που βιώνει την ασθένεια του καρκίνου. Ο φόβος και η ανασφάλεια στοιχειώνουν την ύπαρξή του. Φόβο και πόνο βιώνουν και όλα τα μέλη της οικογένειας του ασθενούς οι οποίοι προσπαθούν αφενός να διαχειριστούν τα δικά τους αρνητικά συναισθήματα και παράλληλα να βρουν τη δύναμη και την ψυχραιμία να χειριστούν αποτελεσματικά τα βήματα που απαιτούνται στο δύσκολο ταξίδι προς την ίαση ή μη του δικού τους αγαπημένου ανθρώπου. Αναμφισβήτητα σε αυτή τη μάχη ο ασθενής έχει ανάγκη από συμμάχους με πρώτους στην λίστα τους πολύτιμους γιατρούς και νοσηλευτές. Ακολουθούν οι άνθρωποι από το στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του οι οποίοι αναλαμβάνουν τον άγνωστο και απαιτητικό ρόλο του φροντιστή. Ο ασθενής, οι γιατροί και οι φροντιστές ενώνουν δυνάμεις και αναπτύσσουν στενή συνεργασία δίνοντας μία μεγάλη μάχη προκειμένου ο αγώνας αυτός να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τον ασθενή.
Οι φροντιστές του ασθενούς είναι από το πρώτο δευτερόλεπτο διατεθειμένοι να προσφέρουν όχι μόνο ψυχολογική στήριξη και φροντίδα αλλά να διαθέσουν την έξτρα απαραίτητη οικονομική βοήθεια όταν αυτή απαιτηθεί για την θεραπεία του δικού τους ανθρώπου. Για να είμαι ακριβής θεωρούν δεδομένο το να «ξεπουληθούν» εάν χρειαστεί για να σώσουν τον άνθρωπό τους. Πόσο μάλλον όταν οι φροντιστές είναι γονείς παιδιών με καρκίνο. Οι γονείς αυτοί είναι έτοιμοι να πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου εάν υπάρχει έστω και μία ελάχιστη πιθανότητα να γίνει το παιδί τους καλά.
Σε αυτή την κατάσταση που μοιάζει αδιέξοδη η αγάπη, η ελπίδα και η ανθρωπιά κινητοποιούν τους εμπλεκόμενους να συνεχίσουν μέχρι το τέλος. Εάν αφαιρεθεί από αυτόν τον δύσκολο και πονεμένο αγώνα των καρκινοπαθών τελικού σταδίου και των φροντιστών αυτών η ελπίδα αφαιρείται και η δυναμική της συνέχειας του αγώνα και μηδενίζεται ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Εάν αφαιρεθεί επίσης και το στοιχείο της ανθρωπιάς αντιμετωπίζοντας τους ασθενείς ως αριθμούς και ως μονάδες αναλώσιμες για να εφαρμοστούν πλάνα εξοικονόμησης πόρων και οικονομιών κλίμακας τότε είναι μάταιο να μιλάμε για πολιτισμό και δικαιώματα ασθενών.
Θέλω να πιστεύω ότι η δήλωση του γιατρού ήταν ατυχής γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έστω και ένας άνθρωπος πιστεύει ότι η ελπίδα και ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή θα πρέπει να έχει όρια για χάρη της βιωσιμότητας του συστήματος υγείας. Ωστόσο έχω κάθε λόγο να αισιοδοξώ δεδομένου ότι η πλειονότητα των γιατρών στέκονται στο πλευρό των ασθενών τους με ενσυναίσθηση και επιστημοσύνη υπερβαίνοντας πολύ συχνά εαυτόν.
Η Μαρία Ευστρατίου, είναι Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια
